W dniu 3 października 2019 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie tzw. spraw frankowych. W tym wyroku Trybunał stwierdził, iż sądy nie są uprawnione odwołując się do skutków umowy nie wyrażonych w niej, lecz tych wyrażonych w ustawie, w zasadach współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów, zmieniać czy też dodawać zapisy umowy. Innym słowy, sąd po stwierdzeniu nieważności klauzul abuzywnych nie może zmienić lub uzupełnić umowy kredytowej. W praktyce oznacza to, iż sąd nie uzupełni nieważnych klauzul innymi zapisami np. klauzuli indeksacyjnej, średnim kursem NBP lub kursem rynkowym. Takie działanie sądu uznał Trybunał za sprzeczne z dyrektywą Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.

Ponadto, Trybunał uznał, iż tzw. umowy denominowane powinny być co do zasady unieważniane, gdyż wyeliminowanie klauzul abuzywnych powinno  spowodować nieważność całej umowy. Unieważnienia umowy nie można narzucić konsumentowi, więc konsumentowi pozostaje możliwość wyboru w jaki sposób chce dochodzić swoich praw. Konsument może żądać zarówno unieważnienia umowy jak i pozostawienia kredytu w złotówkach ze stawką LIBOR, przy czym dopiero praktyka orzecznicza ureguluje czy stawka LIBOR w ogóle powinna być stosowana w związku ze ścisłym powiązaniem z kursem franka i czy umowa nie powinna zawierać po „odfrankowaniu” jedynie marży banku.

Stwierdzenie przez sąd nieważności umowy powoduje, że strony powinny sobie zwrócić wszelkie roszczenia, które dotychczas świadczyły nawzajem, czyli bank wszelkie wpłaty dokonywane przez kredytobiorcę tytułem spłaty lub zaciągnięcia kredytu, a kredytobiorca kwotę zaciągniętego kredytu.

Podsumowując, pomimo iż, Trybunał nie odpowiedział na wszelkie wątpliwości prawne związane z tzw. sprawami frankowymi to ugruntował korzystną dla „frankowiczów” linię orzeczniczą.   Z razie pytań, zapraszam do składania pytań na email adres kancelarii: kancelaria@adwokatwawa.pl lub pod numerem telefonu: 698-720-050.